Wtorek, 30 Kwietnia

Dzieje Apostolskie 14,19-28.

Do Listry nadeszli Żydzi z Antiochii i z Ikonium. Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje.
Kiedy go jednak otoczyli uczniowie, podniósł się i wszedł do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe.
W tym mieście głosili Ewangelię i pozyskali wielu uczniów, po czym wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii,
umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo «bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego».
Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.
Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii.
Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii,
a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali.
Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.
I dość długi czas spędzili wśród uczniów.

Księga Psalmów 145(144),10-11.12-13ab.21.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Niech usta moje
głoszą chwałę Pana,
a wszystko, co żyje,
niech wielbi Jego święte imię
na zawsze i na wieki.

Ewangelia wg św. Jana 14,27-31a.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka.
Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.
A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.
Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie.
Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca, i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał».

Św. Padre Pio z Pietrelciny

Pokój jest prostotą ducha, spokojem umysłu, spokojem duszy, więzią miłości. Pokój jest ładem i harmonią w całej naszej istocie; jest nieustanną radością zrodzoną ze świadectwa dobrego sumienia; jest świętą radością serca, w którym króluje Bóg. Pokój jest drogą do doskonałości, a raczej doskonałość znajduje się w pokoju. Diabeł, który bardzo dobrze o tym wie, dokłada wszelkich starań, abyśmy utracili pokój.
Nigdy nie zrobimy kroku w kierunku cnoty ewangelicznej prostoty, jeśli nie będziemy starać się żyć w świętym i niezmiennym pokoju. Jarzmo Jezusa jest łagodne, a jego ciężar lekki, więc nie pozwólmy wrogowi wkraść się do naszych serc i wyrwać nam tego pokoju. Wróg naszego zbawienia zbyt dobrze wie, że pokój serca jest pewnym znakiem Bożego wsparcia i dlatego nie przegapi żadnej okazji, by sprawić, byśmy go utracili.
Bądźmy więc zawsze czujni pod tym względem. Jezus nam pomoże. Skierujmy nasze myśli ku niebu, naszej prawdziwej ojczyźnie, której świat jest tylko marnym obrazem, i starajmy się, z Bożą pomocą, zachować w każdym smutnym czy radosnym wydarzeniu tę pogodę ducha i spokój, które przystoją prawdziwym uczniom Nazarejczyka.