Piątek, 6 Grudnia

Księga Izajasza 29,17-24.

Tak mówi Pan Bóg: «Czyż nie w krótkim już czasie Liban zamieni się w ogród, a ogród za bór zostanie uznany?
W ów dzień głusi usłyszą słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mroku i od ciemności, będą widziały.
Pokorni wzmogą swą radość w Panu, i najubożsi rozweselą się w Świętym Izraela,
bo nie stanie ciemięzcy, z szydercą koniec będzie, i wycięci będą wszyscy, co za złem gonią:
którzy słowem przywodzą drugiego do grzechu, którzy w bramie stawiają sidła na sędziów i odprawiają sprawiedliwego z niczym».
Dlatego tak mówi Pan, Bóg domu Jakuba, który odkupił Abrahama: «Odtąd Jakub nie będzie się rumienił ani oblicze jego już nie przyblednie,
bo gdy ujrzy swe dzieci, dzieło mych rąk, wśród siebie, ogłosi imię moje jako święte. Wtedy czcić będą Świętego Jakubowego i z bojaźnią szanować Boga Izraela.
Dusze zbłąkane poznają mądrość, a szemrzący otrzymają pouczenie».

Księga Psalmów 27(26),1.4.13-14.

Pan moim światłem i zbawieniem moim,
kogo miałbym się lękać?  
Pan obrońcą mego życia,
przed kim miałbym czuć trwogę?

O jedno tylko proszę Pana i o to zabiegam,
żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu
po wszystkie dni mego życia;
abym kosztował słodyczy Pana,
stale się radował Jego świątynią.

Wierzę, że będę oglądał dobra Pana
w krainie żyjących.
Oczekuj Pana, bądź mężny,
nabierz odwagi i oczekuj Pana.

Ewangelia wg św. Mateusza 9,27-31.

Gdy Jezus przechodził, ruszyli za Nim dwaj niewidomi, którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida!»
Gdy wszedł do domu niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie!»
Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: «Według wiary waszej niech wam się stanie».
I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: «Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie!»
Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.

Hildebrand

Błogosławiony Jezu, moja nadziejo, moje oczekiwanie, moja miłości, mam Ci coś do powiedzenia, coś o Tobie, coś pełnego bólu i nędzy. Ty, który jesteś Słowem, jedynym zrodzonym niezrodzonego Ojca, który stałeś się ciałem dla mnie, Słowem, które wyszło z serca Ojca, Słowem, które Bóg wypowiedział tylko raz (por. Hbr 9,26), Słowem, przez które „w dniach ostatecznych” (Hbr 1,2) przemówił do mnie Twój Ojciec niebieski, racz wysłuchać, Ty Słowo Boże, słowa, które obfite pragnienia sprawiają, że wychodzi z mojego serca. Posłuchaj i zobacz: moja dusza jest smutna i zmartwiona, gdy ludzie mówią do mnie każdego dnia: „Gdzie jest twój Bóg?” (Ps 42,4). Nie mam nic do powiedzenia, boję się, że Cię tu nie ma, nie czuję Twojej obecności.
Moje serce płonie, tęsknię za moim Panem. Gdzie jest moja cierpliwość i wytrwałość? To Ty, Panie, mój Boże, i co mam zrobić? Szukam Cię, a nie znajduję; pragnę Cię, a nie widzę; ścigam Cię, a nie chwytam. Jaką mam siłę, abym mógł wytrwać? Jak daleko mogę się posunąć? Co jest smutniejsze niż moja dusza? Co może być bardziej nieszczęśliwe? Co może być bardziej wypróbowane? Czy myślisz, mój ukochany, że mój smutek zamieni się w radość, kiedy cię zobaczę? (J 16,20). […] „Mów, Panie, bo sługa Twój słucha” (1Sam 3,9). Obym usłyszał, co do mnie mówisz, Panie, mój Boże. Powiedz mojej duszy: „Ja jestem Twoim zbawieniem” (Ps 85,9; 35,3). Powiedz więcej, Panie, i mów tak, abym usłyszał: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy” (Łk 15,31). Ach, Słowo Boga Ojca, właśnie to chciałem usłyszeć.