Piątek, 16 Maja

Apokalipsa św. Jana 12,10-12a.

Ja, Jan, usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.
A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych – aż do śmierci.
Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!»

Księga Psalmów 34(33),2-3.4-5.6-7.8-9.

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Wysławiajcie razem ze mną Pana,
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością,
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał,
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych,
aby ich ocalić.
Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry,
szczęśliwy człowiek, który znajduje w Nim ucieczkę.

Pierwszy list do Koryntian 1,10-13.17-18.

Upominam was, bracia, w imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście żyli w zgodzie i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli.
Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory.
Myślę o tym, co każdy z was mówi: «Ja jestem od Pawła, a ja od Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa».
Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni?
Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża.
Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia.

Ewangelia wg św. Jana 17,20-26.

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
«Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie;
aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś.
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy.
Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś tak, jak Mnie umiłowałeś.
Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.
Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, że Ty Mnie posłałeś.
Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

Św. Piotr Damiani

Święty Kościół, choć różnoraki w mnogości osób, jest zjednoczony ogniem Ducha Świętego. Jeśli nawet fizycznie wydaje się podzielony na kilka rodzin, tajemnica jego głębokiej jedności nie traci nic ze swojej integralności: „Ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany”, mówi święty Paweł (Rz 5,5). Nikt nie wątpi, że ten Duch jest jeden i wielokrotny zarazem, jeden w istocie swego majestatu, różnorodny w darach i charyzmatach przyznanych świętemu Kościołowi, który napełnia swoją obecnością. I ten Duch pozwala Kościołowi być zarazem jednym w swoim wymiarze powszechnym i całkowicie w każdym ze swoich członków […].
Jeśli zatem ci, którzy wierzą w Chrystusa, ją jednym, to wszędzie, gdzie jeden z nich się znajduje, jest ciało całego Kościoła, dzięki tajemnicy sakramentalnej. I wszystko, co przystoi całemu ciału, przystoi też każdemu z jego członków. Oto dlaczego, kiedy kilku wiernych znajdują się razem, mogą powiedzieć: „Nakłoń swe ucho, wysłuchaj mnie, Panie, bo jestem nędzny i ubogi. Strzeż mojego życia, bo jestem pobożny” (Ps 86,1-2). A kiedy jesteśmy sami, możemy śpiewać: „Radośnie śpiewajcie Bogu, naszej Mocy, wykrzykujcie Bogu Jakuba” (Ps 81,2). Słusznie można powiedzieć razem: „Chcę błogosławić Pana w każdym czasie, na ustach moich zawsze Jego chwała” (Ps 34,2), a kiedy jestem sam, głosić: „Uwielbiajcie ze mną Pana, imię Jego wspólnie wywyższajmy” (Ps 34,4) i wypowiadać inne, podobne słowa. Samotność nie przeszkodzi nikomu mówić w liczbie mnogiej, a wielu wiernych może wyrażać się w liczbie pojedynczej. Moc Ducha Świętego, który zamieszkuje w każdym z wiernych i ogarnia ich wszystkich, sprawia, że jest albo zaludniona samotność, albo zgromadzenie, które tworzy jedno.