Aby zrozumieć istotę charyzmatu Ruchu Światło-Życie musimy sobie wpierw uświadomić jego źródła inspiracji. Jest nim najpierw to, co można by nazwać charyzmatem podstawowym naszego ruchu. Jest on wyrażony w znanym nam symbolu: Fos-Zoe (Światło-Życie). Dlaczego mówimy, że jest to nasz charyzmat podstawowy? Wyraża on pewną zasadę, która decyduje o tym, że jesteśmy ruchem charyzmatycznym w szerszym tego słowa znaczeniu, to znaczy ruchem inspirowanym przez Ducha Świętego. Duch Święty jest duchem jedności, tej jedności, która jest zasadą życia. W osobie ludzkiej musi się dokonać podstawowa synteza, polegająca na jedności pomiędzy światłem, czyli poznaniem, a naszą egzystencją. To, co jest poznane jako prawda, to, co świeci w naszym umyśle jako prawda, musi stać się normą naszego postępowania. Nasze życie musi być poddane wymaganiom światła. Światło i życie musi stać się w nas nierozdzielną całością. To właśnie wyraża symbol: skrzyżowane słowa Fos-Zoe. Nie mówimy: Światło i Życie, ale: Światło-Życie. Chodzi o światło, które tworzy z życiem nierozdzielną całość. To jest zasada czy postulat, który staramy się mieć na uwadze w naszym działaniu przy podejmowaniu różnych wysiłków. Ten znak wzywa nas do przyjmowania właściwej postawy.

Zdajemy sobie jednak sprawę z tego, że ostatecznie tylko Duch Święty może w nas doprowadzić do jedności światła i życia. Tylko w Duchu Świętym możemy tak przyjąć Chrystusa, który jest Światłem, i tak się z Nim zjednoczyć, że stanie się On naszym Życiem. Na tym polega nowe życie. Symbolika światła i symbolika życia jest w naszym ruchu mocno zakorzeniona. Widzimy w tym podstawowy charyzmat. Wyraża go również cytat z Ewangelii: Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia (J 8, 12).

Następnym źródłem inspiracji naszego ruchu jest II Sobór Watykański, a ściślej mówiąc, jego program odnowy Kościoła. Przepięknie określił Ks. Kardynał Wojtyła w homilii do grup oazowych w swojej rezydencji w 1972 r. istotę Soboru widzianego w świetle wiary, nawiązując do czytań Mszy świętej wtedy odprawianej, zwłaszcza do fragmentu z Księgi proroka Izajasza, w którym była zawarta pieśń o winnicy pańskiej. Ks. Kardynał powiedział wówczas: „Pieśń miłości do Kościoła, do Ludu Bożego, do rodziny ludzkiej wyśpiewał Chrystus w naszej epoce poprzez Sobór, a głównym słowem tego Soboru jest odnowa, odnowa Kościoła. Chrystus, który miłuje Kościół, który miłuje człowieka, pragnie odnowy Kościoła i odnowy człowieka w Kościele”.

ks. Franciszek Blachnicki, Charyzmat Światło-Życie w służbie odnowy Kościoła lokalnego